O pięknie, a także bardzo bogatej historii Wrocławia nie trzeba przekonywać chyba nikogo. Miasto, a dokładniej Ostrów Tumski, pamięta jeszcze czasy władców z rodu Piastów. Spacerując ulicami czuć ducha dawnych czasów. Wrocław słynie z wielu rzeczy, między innymi najstarszy w Polsce ogród zoologiczny, wspaniałe mosty czy cudowne i wyjątkowe parki. Wrocław ma swój urok!
Wrocławska historia medycyny
Wrocław to także kolebka medycyny. To właśnie ze stolicy Dolnego Śląska wywodziło się wielu medyków, farmaceutów i lekarzy. Już w roku 1811 utworzony został Wydział Medyczny na Uniwersytecie Wrocławskim. Funkcjonował on do roku 1945, kiedy to został przekształcony w osobną uczelnie – Uniwersytet Medyczny.
Wydział Medyczny Uniwersytetu Wrocławskiego
Powstanie wydziału medycznego na Uniwersytecie Wrocławskim wynikało z decyzji króla pruskiego, Fryderyka Wilhelma III oraz reformy, jaka w owym czasie została przeprowadzona na uniwersytecie Humboldta. Na skutek reformy, król podjął decyzję, aby przenieść wydział lekarskie z Frankfurtu nad Odrą do Wrocławia. W dniu 24 kwietnia 1811 r. wszedł w życie odpowiedni dekret, a Wrocław stał się miejscem kształcenia wybitnych medyków. Pierwszym w historii rektorem i dziekanem wrocławskiego Wydziału Medycznego profesor Karl August Wilhelm Berends. Wydział umiejscowiony został w głównym budynku ówczesnej Akademii Leopoldyńskiej. Wyposażenie niezbędne do kształcenia przyszłych medyków dostarczone zostało barką. Łącznie 140 skrzyni przypłynęło na barce po Odrze z Frankfurtu nad Odrą. Do Wrocławia przetransportowany został niemały księgozbiór oraz istotne zbiory anatomiczne. W obrębie Wydziału Medycznego stworzonych zostało pięć katedr: anatomii, fizjologii, chirurgii, położnictwa oraz medycyny wewnętrznej.
Królewski Instytut Anatomii
Był jednostką, w której organizowano kursy medyczne, najpierw trwające pół roku, a począwszy od roku 1823 – kształcono tam przyszłych chirurgów w cyklu 3 letnich studiów. Stąd też popularna wśród ówczesnych mieszkańców nazwa- Szkoła Chirurgów. Głównym zadaniem tejże szkoły było kształcenie w zakresie podstaw medycyny, w szczególności anatomii. Szkoła funkcjonowała nieprzerwanie do roku 1843.
Rozwój medycyny w powojennym Wrocławiu
Podczas II wojny światowej Wrocław został bardzo zniszczony. Po wojnie miasto wymagało bardzo dużych sił i środków aby zostało odbudowane. Również sfera naukowa, w tym także związana z medycyną, wymagała odbudowy. Budynki, wybudowane na terenie ogrodu Maxa nieopodal Odry były w fatalnym stanie. Dachy budynków były prawie całkowicie zniszczone, ale najbardziej uszkodzone były budynki klinik: laryngologii, pediatrii oraz neurologii i psychiatrii. Bardzo ucierpiało także wyposażenie klinik, które zostało w większości wywiezione przez Niemców. Pierwsze miesiące po zakończeniu wojny nie były łatwe. Medyczny dorobek naukowy musiał zostać odbudowany. Z pomocą przyszedł Kraków. W ramach Uniwersytetu Jagiellońskiego utworzona została Grupa Naukowo- Kulturowa. Jej celem była pomoc w organizacji nauki i kultury w odzyskanym Wrocławiu. Do miasta przybywali znani lekarze i naukowcy, w tym także profesor Ludwik Hirszfeld, mikrobiolog oraz immunolog, a przybyłą razem z nim profesor Hanna Hirszfeld rozpoczęła organizację pomocy medycznej w mieście, przeznaczonej głównie dla dzieci, tworząc również wrocławską szkołę naukową pediatrii. Do Wrocławia przybywało coraz więcej znanych profesorów, głównie ze szkoły lwowskiej, Uniwersytetu Jana Kazimierza. Pojawienie się w mieście tak światłych i wybitnych specjalistów sprawiło, że środowisko medyczne w mieście zaczęło odżywać. Pierwszy wykład, został przeprowadzony na Wydziale Lekarskim 6.09. 1945 przez prof. Hirszfelda. Tym samym, stopniowo uruchamiano kolejne katedry, w których zajęcia prowadzili wybitni specjaliści. Kolejne lata przyniosły uruchomienie Szkoły Technicznych Asystentek oraz Szkołę Piastunek Dziecięcych. 24 października 1949 r. wyodrębniona została Akademia Lekarska, której nazwa w ciągu zaledwie kilku dni ewoluowała na Akademię Medyczną we Wrocławiu.
