Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego może pochwalić się bardzo szerokimi zbiorami, pełnymi ciekawostek i tajemnic. Powstało ono w dniu 6 sierpnia 1992 roku, w wyniku przekształcenia Oddziału Zbiorów Muzealnych Archiwum Uniwersytetu Wrocławskiego w samodzielną jednostkę ogólnouczelnianą. Muzeum znajduje się w głównym budynku uniwersyteckim, pięknym barokowym gmachu usytuowanym nad brzegiem Odry.

Zbiory Muzeum UWr

Muzeum ma w swoich zbiorach bardzo liczne i ciekawe eksponaty. Są to instrumenty naukowe (XV-XX w.), rzeźby (XVIII-XIX w.), meble (XVIII-XX w.), rzemiosło artystyczne (XVIII-XX w.), malarstwo (XVIII-XX w.), grafika (XIX-XX w.), fotografia (XIX-XX w.) i druki ulotne związane z historią Uniwersytetu.

Do najcenniejszych eksponatów zalicza się berła: rektorskie i fakultetu teologicznego, które są wykonane z częściowo pozłacanego srebra, ozdobionego kryształem górskim i turkusami.
Warty uwagi zdecydowanie jest również XIX-wieczny strój rektorski, w którego skład wchodzi czerwona toga z aksamitu, ozdobiona haftem i pozłacany łańcuch rektorski.

Oprócz tego Muzeum proponuje stałą wystawę „Nauka i nauczanie na Uniwersytecie Wrocławskim 1702-2012”, które ukazuje historię Uniwersytetu, a także różnorodne wystawy czasowe.

Aula Leopoldina i Oratorium Marianum

Aulę Leopoldina zajmuje ważne miejsce na mapie naukowej historii Wrocławia. Uznaje się ją za najbardziej reprezentacyjną część głównego gmachu Uniwersytetu Wrocławskiego. Jest ona unikatowym, barokowym zabytkiem, powstałym w latach 1728-1732 wraz z innymi budynkami uniwersyteckimi. Sala otrzymała swoją nazwę na cześć cesarza Leopolda I, fundatora Uniwersytetu w roku 1702. Zaprojektowana została przez Christophorusa Tauscha, ucznia Andrei Pozza. Freskami pokrył ją Christoph Handke z Ołomuńca. Twórcą rzeźb figuralnych był Franz Joseph Mangoldt, znany artysta wrocławski rodem z Moraw, a ornamenty sztukatorskie i marmoryzację wykonał włoski mistrz Ignazio Provisore. Dziś na Auli odbywają się liczne uroczystości i wydarzenia uniwersyteckie.

Oratorium Marianum ma zaś za sobą trudną historię. W trakcie budowy w 1731 roku zawaliły się jego cztery zachodnie filary. W wyniku wypadku halę przekształcono w zwężoną salę z wydzielonym od strony południowej korytarzem. Oratorium poświęcono 22 listopada 1733 roku. Od tej pory należało ono, wraz z Aulą Leopoldyńską i nieistniejącym dziś Auditorium Comicum (salą teatralną), do najbardziej reprezentacyjnych wnętrz Uniwersytetu Wrocławskiego. Podczas jej wykańczania działali artyści realizujący wcześniej Aulę Leopoldyńską.

Wieża matematyczna

Wieża matematyczna, do której prowadzą schody cesarskie, stanowi przestrzeń ekspozycyjną Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego, zaś znajdujący się na szczycie taras widokowy stwarza zwiedzającym możliwość podziwiania panoramy Wrocławia.  Dawniej była Obserwatorium Astronomicznym, powstałym pod koniec XVIII wieku za sprawą Longinusa Antona Lorenza Jungnitza. Głównymi instrumentami naukowymi tego początkowego okresu były: luneta o ogniskowej 5 stóp, instrument przejściowy o ogniskowej 6 stóp, oraz skonstruowany w najwyższej kondygnacji wieży gnomon, z wytyczoną w posadzce linią południkową, zachowaną do dziś.

W latach 1790-1791 w podłodze Wieży Matematycznej wytyczono linię południkową. Ma ona długość 15,4 m i szerokość 29 cm. Stworzona została przy pomocy trzech rządów płytek wpuszczonych na głębokość 5 cm poniżej posadzki. Nad jednym krańcem linii został wykonany otwór gnomonu, przez który wpadało światło. Drugi koniec linii, wspinający się pionowo na ścianę wieży, został dodatkowo ujęty w dwa pasma marmuru. Instrument ten miał służyć sporządzaniu jak najdokładniejszych tablic astronomicznych.

Jak więc widać, Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego skrywa w sobie wiele tajemnic. Bez wątpienia warto je odkryć i zgłębić naukową historię tego pięknego polskiego miasta.